...τα παλιά τα χρόνια....

ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ

ΕΡΓΑΤΕΣ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

ΜΑΘΗΜΑ ΚΕΝΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟΥ ΛΕΗΜΟΝΑ

ΠΟΜΠΗ ΚΗΔΕΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ - 1957

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΚΡΟ

ΒΟΥΤΙΕΣ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΟΠΟΤΑΜΟ

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

ΠΟΤΙΣΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΜΜΟΥΣ

ΣΒΑΡΝΙΣΜΑ- Η ΣΒΑΡΝΑ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΟΥΣ ΣΒΟΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΜΑ

ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΕΗΜΟΝΑ  ΔΕΚΑΕΤΙΑ '60

ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΕΗΜΟΝΑ - ΟΜΑΔΑ ΚΕΕΜ μετά από αγώνα ΔΕΚΑΕΤΙΑ '70

ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΕΗΜΟΝΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ '80

ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΙ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΔΙΠΛΕΣ

Φωτογραφίες από το χωριό μας

Αυτό το βίντεο ( του Κώστα Γαβρά) δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει την ιστορία του Παρθενώνα.Παίζεται στο νέο μουσείο της Ακρόπολης. Από πολλούς λογοκρίθηκε έντονα αφου ανάμεσα στους καταστροφείς του μνημείου αναφέρει και τη δράση των Χριστιανών.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ...

Προέλευση της ονομασίας των μηνών.

Τα ονόµατα των 12 µηνών του έτους όπως µας είναι µέχρι σήµερα γνωστά –όχι µόνο στην Ελλάδα µα σε όλη την Ευρώπη, κατ’ επέκταση και στις ΗΠΑ και την Αυστραλία- προέρχονται από τους Ρωµαίους.Η μοναδική διαφορά του τότε διαχωρισµού του έτους µε τον τωρινό είναι ότι το νέο έτος ξεκινούσε τον µήνα Μάρτιο για τον αρχαίο κόσµο, και όχι µε τον Ιανουάριο όπως σήµερα.

Μάρτιος

Οι Ρωµαίοι όπως είναι γνωστό υπήρξαν µιλιταριστές και ο στρατός τους υπήρξε ο µεγαλύτερος και ισχυρότερος για την εποχή του, όσο φυσικά βρισκόταν στην ακµή του. Έτσι, ο Θεός του πολέµου Άρης, µε την ρωµαϊκή του φυσικά ονοµασία Mars, απολάµβανε ιδιαίτερη λατρεία και τιµές από τους Ρωµαίους. Ο πρώτος µήνας του έτους ονοµάστηκε Martius για να τιµήσει τον Θεό.
Martius σηµαίνει «του Μαρς»  δηλαδή προς τιμήν του Άρη.

Απρίλιος
Ο δεύτερος µήνας του χρόνου ονοµάστηκε Aprilis που προέρχεται από την λατινική λέξη «aperere» και σηµαίνει «άνοιγµα», µιας και είναι ο µήνας που τα µπουµπούκια ανοίγουν. Aprilis σηµαίνει «αυτός που ανοίγει»

Μάιος

Ο τρίτος µήνας του έτους ονοµάστηκε Maius για να τιµήσει την Μαία, µητέρα του Θεού Ερµή, µιας και την πρώτη µέρα αυτού του µήνα γίνονταν γιορτή προς τιµή της. Η Μαία λατρεύονταν από τους Ρωµαίους ως Θεά-προστάτιδα της Τιµής και του Σεβασµού. Maius σηµαίνει «της Μαίας»

Ιούνιος

 Ο τέταρτος µήνας του έτους ονοµάστηκε Junius για να τιµήσει την Θεά Ήρα, µε την

ρωµαϊκή της φυσικά ονοµασία Juno.
Junius σηµαίνει «της Ήρας» .

Ιούλιος

Ο µήνας αυτός αρχικά ονοµαζόταν Quintilis που σηµαίνει «πέµπτος». Το 44 π.Χ. όµως, µετονοµάσθηκε σε Julius για να τιµήσει τον Ιούλιο Καίσαρα και να υπενθυµίζει την τραγική δολοφονία του.

Αύγουστος

 Αυτός ο µήνας αρχικά ονοµαζόταν Sextilis που σηµαίνει «έκτος». Το 8 π.Χ. µετονοµάστηκε σε Augustus προς τιµή του αυτοκράτορα Αυγούστου, που υποστήριζε πως αυτός είναι ο τυχερός του µήνας.

 Σεπτέμβριος

Ο µήνας ονοµάστηκε Septimus που σηµαίνει «έβδοµος». Κατά καιρούς µετονοµαζόταν σε ονόµατα ρωµαίων αυτοκρατόρων, από τους ίδιους τους αυτοκράτορες, που ζήλεψαν την δόξα του Ιούλιου και του Αυγούστου. Κανένα όµως από αυτά τα ονόµατα δεν παρέµεινε για πολύ γνωστό ως το όνοµα αυτού του µήνα.

 Οκτώβριος

Ονοµάστηκε τον ελληνικό αριθµό οκτώ που στα λατινικά παραµένει ο ίδιος, δηλαδή
octo.

Νοέµβριος

 Ονοµάστηκε Nonus που σηµαίνει «ένατος» από τον λατινικό αριθµό nove, το

ελληνικό δηλαδή εννιά.

∆εκέµβριος

 Ονοµάστηκε Decimus που σηµαίνει «δέκατος» από τον λατινικό αριθµό decem, το

ελληνικό δηλαδή δέκα.

Ιανουάριος

 Ο µήνας αυτός ονοµάστηκε Januarius και πήρε το όνοµά του από τον καθαρά ρωµαϊκό Θεό Janus, τον διπρόσωπο Θεό της Αρχής και του Τέλους. Το όνοµά του προέρχεται από την ετρουσκική λέξη «jauna» που σηµαίνει «πόρτα», γι αυτό λατρεύτηκε και ως Θεός-Φύλακας των Εισόδων και Εξόδων.

 Φεβρουάριος

 Ο µήνας ονοµάστηκε Februarius κατά µια εκδοχή για να τιµήσει την Θεά Juno Februa, η οποία κατά την ρωµαϊκή µυθολογία είναι η µητέρα του Θεού Mars (Άρης) και Θεά του Πάθους. Στις 14 του µήνα ήταν η γιορτή προς τιµή της και προς τιµή του έρωτα (εορταστική ηµέρα που επιβιώνει µέχρι σήµερα ως ηµέρα του Αγίου Βαλεντίνου).

Κατά µια άλλη εκδοχή, ο µήνας πήρε το όνοµά του από τον Februus, Θεό των Νεκρών. ς τελευταίος µήνας του ρωµαϊκού έτους, γίνονταν µεγάλες τελετές εξαγνισµού καθώς και η εορτή των νεκρών. Februus είναι η ετρουσκική ονοµασία του δικού µας Άδη, που λατρεύτηκε από τους Ρωµαίους αρχικά µε το ετρουσκικό του όνοµα και αργότερα µε το λατινικό όνοµα Pluto. 

Οι μήνες για τους Αρχαίους Έλληνες

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώδεκα (12) µήνες, όπως έχουµε και εµείς σήµερα. Στην αρχαία Αθήνα κάθε µήνας είχε 30 ηµέρες (πλήρης µήνας) ή 29 ηµέρες (κοίλος µήνας). Οι µήνες αυτοί και οι αντιστοιχίες τους µε τους σηµερινούς αναφέρονται παρακάτω:

Εκατομβαίων (30 ημέρες)  16 Ιουλίου - 15 Αυγούστου

Μεταγειτνιών (29 ημέρες)  16 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου

Βοηοδρομιών (30 ημέρες)  16 Σεπτεμβρίου - 15 Οκτωβρίου

Πυανεψιών (29 ημέρες)  16 Οκτωβρίου - 15 Νοεμβρίου

Μαιμακτηριών (30 ημέρες)  16 Νοεμβρίου - 15 Δεκεμβρίου

Ποσειδεών (29 ημέρες)  16 Δεκεμβρίου - 15 Ιανουαρίου

Γαμηλιών (30 ημέρες)  16 Ιανουαρίου - 15 Φεβρουαρίου

Ανθεστηριών (29 ημέρες)  16 Φεβρουαρίου - 15 Μαρτίου

Ελαφηβολιών (30 ημέρες)  16 Μαρτίου - 15 Απριλίου

Μουνιχιών (29 ημέρες)  16 Απριλίου - 15 Μαϊου

Θαργηλιών (30 ημέρες)  16 Μαϊου - 15 Ιουνίου

Σκιροφοριών (29 ημέρες) 16 Ιουνίου - 15 Ιουλίου

Η πρώτη ημέρα κάθε μήνα ονομαζόταν νουμηνία.

 Ο πρώτος αττικός μήνας άρχιζε με την εμφάνιση της νέας σελήνης (νουμηνία) μετά τη θερινή ισημερία, δηλαδή γύρω στις 15 Ιουλίου.

Ο πρώτος μήνας (μέσα Ιουλίου - μέσα Αυγούστου) του αττικού ημερολογίου ήταν ο Εκατομβαίων που είχε πάρει το όνομά του από τα Εκατόμβαια, μία γιορτή που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα

Ο δεύτερος μήνας (μέσα Αυγούστου - μέσα Σεπτεμβρίου) ονομαζόταν Μεταγειτνιών και είχε πάρει το όνομά του από τη γιορτή Μεταγείτνια προς τιμή του Απόλλωνα, του θεού που παράστεκε στην αλλαγή γειτόνων

Ο τρίτος μήνας του έτους (μέσα Σεπτεμβρίου - μέσα Οκτωβρίου) ονομαζόταν Βοηδρομιών κι είχε πάρει το όνομά του από τη γιορτή Βοηδρόμια που γινόταν κι αυτός προς τιμή του Απόλλωνα

Ο τέταρτος μήνας (μέσα Οκτωβρίου - μέσα Νοεμβρίου) ονομαζόταν Πυανεψιών, από τη γιορτή Πυανέψια που γινόταν και πάλι προς τιμή του Απόλλωνα

Ο πέμπτος μήνας (μέσα Νοεμβρίου - μέσα Δεκεμβρίου) ονομαζόταν Μαιμακτηριών, από τη γιορτή Μαιμακτήρια που γινόταν προς τιμή του Δία, επειδή τον θεωρούσαν θεό των θυελλών (μαίμαξ = θυελλώδης)

Ο έκτος μήνας (μέσα Δεκεμβρίου - μέσα Ιανουαρίου), είχε το όνομα Ποσειδεών, από τα Ποσείδεα μια γιορτή προς τιμή του Ποσειδώνα.

Ο έβδομος μήνας (μέσα Ιανουαρίου - μέσα Φεβρουαρίου) ονομαζόταν Γαμηλιών, από τη γιορτή Γαμήλια, τον "ιερό γάμο" του Δία με την Ήρα

Ο όγδοος μήνας ήταν ο Ανθεστηριών (μέσα Φεβρουαρίου - μέσα Μαρτίου). Ο μήνας είχε πάρει το όνομά του από τα Ανθεστήρια που γίνονταν προς τιμή του Διονύσου

Ο ένατος μήνας (μέσα Μαρτίου - μέσα Απριλίου) ονομαζόταν Ελαφηβολιών, από τη γιορτή Ελαφηβόλια, προς τιμή της Άρτεμης

Ο δέκατος μήνας (μέσα Απριλίου - μέσα Μαΐου) ονομαζόταν Μουνιχιών από τη γιορτή Μουνίχια προς τιμή της Άρτεμης.

Ο ενδέκατος μήνας (μέσα Μαΐου - μέσα Ιουνίου) ονομαζόταν Θαργηλιών από τη γιορτή Θαργήλια, προς τιμή της Άρτεμης και του Απόλλωνα.

Και ο δωδέκατος μήνας ονομαζόταν Σκιροφοριών από τη γιορτή Σκιροφόρια προς τιμή του Ποσειδώνα..

Το μυστήριο της πυραμίδας του Ταϋγέτου

Ίσως και η αρχαιότερη πυραμίδα στην Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφη του Ταϋγέτου, ενός βουνού που προκαλεί δέος και μυστήριο, χάρη στις ιστορίες και τους θρύλους που κυκλοφορούν γύρω από αυτό.

Λακωνία = Λα-κωνία. Στα Αρχαία Ελληνικά, "λας" σημαίνει "λίθος", συνεπώς η ονομασία και μόνον της περιοχής, "Λίθος" + "Κωνικός", αποκαλύπτει την πραγματικότητα.

Η κορυφή "Προφήτης Ηλίας" του Ταϋγέτου έχει το σχήμα μιας πυραμίδας. Το ερώτημα είναι, το αν είναι κατασκεύασμα, ή φυσικό. Υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ερευνητών που υποστηρίζουν ότι η κορυφή "προφήτης Ηλίας" του Ταϋγέτου λαξεύτηκε, προκειμένου να αποκτήσει πυραμιδοειδή σχήμα, ενώ υπάρχουν και άλλοι που υποστηρίζουν ότι η πυραμίδα είναι φυσική και δεν κατασκευάστηκε από ανθρώπινο χέρι. Όμως γεγονός είναι ότι όσοι επισκέπτονται την βραχοπυραμίδα παραξενεύονται από την απότομη αλλαγή του τοπίου, στο σημείο που είναι η βάση της. Στο σημείο που αρχίζει η βραχοπυραμίδα, το βουνό γίνεται σχετικά λείο και ομαλό, ενώ πιο πριν δεν είναι. Αξιοπερίεργη είναι επίσης σκιά που δημιουργεί η πυραμίδα, στην ανατολή και στην δύση του ηλίου

                                                                                

.

Η πυραμίδα είναι ορατή από τη πόλη της Σπάρτης, αν κοιτάξεις προς τα δυτικά. Οι αρχικές διαστάσεις της Πυραμίδας του Ταϋγέτου είναι άγνωστες. Η φθορά από τις δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια από τη λάξευσή της είναι τεράστια. Όμως το οτι πρόκειται περί τεχνικού-λαξευτού έργου και όχι φυσικού σχήματος, αποδεικνύεται από την απόλυτη κανονικότητα της πυραμίδας και κυρίως από την τεχνητή οριζοντίωση της βάσεώς της.

Ο καθηγητής Λιαντίνης για την Ελένη της Σπάρτης -από τον Όμηρο εως τον Ελύτη.

Τα μήλα των εσπερίδων

O Ηρακλής ξεκίνησε για τον ενδέκατο άθλο του που ήταν ο πιο δύσκολος κι επικίνδυνος από τους προηγούμενους. Σε μια μακρινή χώρα υπήρχε ένας κήπος με μια πελώρια μηλιά, που έκανε χρυσά μήλα. Σ' αυτόν τον κήπο κατοικούσαν μερικές νύμφες, οι Εσπερίδες, και μόνο αυτές μπορούσαν να κόβουν τα χρυσά μήλα. Για να μην πλησιάζει κανείς αυτό το μοναδικό δέντρο, το φύλαγε μέρα και νύχτα ένα φίδι με εκατό κεφάλια, τυλιγμένο στον κορμό του.

Καθώς προχωρούσε προς τη χώρα των Εσπερίδων ο Ηρακλής, έφτασε στον Καύκασο. Στο βουνό αυτό ο Δίας είχε αλυσοδέσει τον Προμηθέα για να τον τιμωρήσει επειδή είχε κλέψει τη φωτιά από τους θεούς και την είχε δώσει στους ανθρώπους. Και σα να μην έφτανε αυτό, ένας πελώριος αητός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι, που τα βράδια ξαναφύτρωνε στο σώμα του καινούριο.

Ο Ηρακλής που συγκινήθηκε από το μαρτύριο του Προμηθέα, μ' ένα βέλος του σκότωσε τον αητό και ελευθέρωσε από τις αλυσίδες τον ευεργέτη των ανθρώπων. Ο Προμηθέας τον ευχαρίστησε για τη σωτηρία του και τον ρώτησε που πηγαίνει. Ο Ηρακλής του εξήγησε τότε ότι πήγαινε να κλέψει τα μήλα των Εσπερίδων.

-Δεν θα τα καταφέρεις, Ηρακλή.

-Γιατί, είναι τόσο δύσκολο;

-Να μην μπεις στον κήπο των Εσπερίδων, που ανήκει στην Ήρα, τον συμβούλεψε ο Προμηθέας. Όποιος θνητός μπαίνει σ' αυτόν τον κήπο πεθαίνει. Άκουσε τι θα κάνεις. Κοντά στον κήπο των Εσπερίδων βρίσκεται ο Άτλαντας, που έχει σαν χρέος από τους θεούς να κρατάει τον ουρανό για να μην ακουμπήσει στη γη. Πάρε τη θέση του για λίγο, κράτησε τον ουρανό και παρακάλεσέ τον να μπει εκείνος, που είναι αθάνατος, στον κήπο των Εσπερίδων για να κλέψει τα χρυσά μήλα.

Ο Ηρακλής τον ευχαρίστησε για τη συμβουλή του κι ύστερα από αρκετές μέρες έφτασε σ' ένα ψηλό βουνό όπου στην κορυφή του, στεκόταν όρθιος, μέρα και νύχτα ο Άτλαντας και κρατούσε τον ουρανό.

-Τι ζητάς άνθρωπε σ' αυτό το μέρος; τον ρώτησε ο Άτλαντας.

Ο Ηρακλής του εξήγησε και τον παρακάλεσε να τον βοηθήσει να αποκτήσει τα μήλα των Εσπερίδων.

-Θα σου κάνω τη χάρη λοιπόν, του απάντησε ο Άτλαντας. Έλα πάρε τη θέση μου και σε λίγο θα σου φέρω τα χρυσά μήλα.

Έτσι κι έγινε. Ο Ηρακλής πήρε τη θέση του Άτλαντα και εκείνος έφυγε για τον κήπο των Εσπερίδων.

Δεν άργησε να γυρίσει. Κρατούσε τα μεγάλα ολόχρυσα μήλα, που τα έκλεψε αφού σκότωσε το φίδι με τα εκατό κεφάλια.

-Σ' ευχαριστώ, του είπε ο Ηρακλής. Έλα πάρε τώρα τη θέση σου.

Όμως, ο Άτλαντας κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας πονηρά.

-Τώρα που βρήκα άλλον να με αντικαταστήσει, κουτός είμαι να κρατάω μερόνυχτα τον ουρανό; απάντησε στον Ηρακλή. Σ' ευχαριστώ που με λύτρωσες απ' αυτό το μαρτύριο.

Αλλά, αν ήταν μια φορά πονηρός ο Άτλαντας, ο Ηρακλής ήταν δέκα.

-Εντάξει, θα μείνω εγώ να κρατάω τον ουρανό, του είπε, αλλά επειδή δεν έχω συνηθίσει και με πιέζει στην κορυφή του κεφαλιού, κάθισε λίγο να βρω ένα μαλακό μαξιλάρι και θα γυρίσω.

Το πίστεψε ο Άτλαντας. Έτσι , αφού στήριξε με το κεφάλι του τον ουρανό, ο Ηρακλής πήρε τα χρυσά μήλα και απομακρύνθηκε γελώντας.

Έφερε τα μήλα στον Ευρυσθέα κι εκείνος που φοβόταν να τα κρατήσει, τα πρόσφερε στην θεά Αθηνά.

Όταν ο Ηρακλής πήγαινε για τον κήπο των Εσπερίδων, έκανε κι άλλα πολλά δευτερεύοντα κατορθώματα:

Σκότωσε το γίγαντα Κύκνο, που τον προκάλεσε σε μονομαχία. Πατέρας του ήταν ο Άρης, που προσπάθησε να βοηθήσει το γιο του. Αλλά και αυτόν τον πλήγωσε ο Ηρακλής.

Περνώντας από την Αίγυπτο αιχμαλωτίστηκε από το βασιλιά Βούσιρη, αλλά έπειτα κατόρθωσε να τον σκοτώσει.

Σκότωσε επίσης το βασιλιά της Αιθιοπίας (ή Αραβίας) Ημαθίωνα κι έδωσε το θρόνο στον αδελφό του Μέμνονα.

Γενεαλογία των μυθικών βασιλέων της Λακεδαίμονος

Ο Λέλεγας ή Λέλεξ, σύμφωνα με τον Παυσανία, ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Λακωνίας, που έδωσε το όνομά του στη χώρα, Λελεγία, και τους κατοίκους της, Λέλεγες. Θεωρείται επίσης γενάρχης των κατοίκων της Μεσσηνίας. Είχε τρία παιδιά από τη σύζυγό του Κλεοχάρεια, τον Μύλη, τον Πολυκάονα και τη Θεράπνη.

Ο Μύλης ήταν γιος του Λέλεγα και τον διαδέχτηκε στον θρόνο ως ήταν ο δεύτερος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας. Είχε έναν αδελφό, τον Πολυκάονα, που έγινε βασιλιάς στη Μεσσηνία, και γιός του ήταν ο Ευρώτας, ο οποίος και τον διαδέχτηκε. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Μύλης ανακάλυψε τη μυλόπετρα, που χρησιμοποιείται για την άλεση σιτηρών, και ονομάσθηκε έτσι απο το όνομά του.

Ο Ευρώτας διαδέχτηκε τον πατέρα του και ήταν ο τρίτος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας. Γυναίκα του ήταν η Ευρυδίκη και μαζί της έκανε μια κόρη, την Σπάρτη, από την οποία πήρε το όνομα της η ομώνυμη πόλη. Ο Ευρώτας ένα από τα έργα που έκανε ήταν να ρυθμίσει την κοίτη του ποταμού που διέσχιζε την Λακωνία και αργότερα πήρε και το όνομα του. Σύμφωνα με τη μυθολογία, θέλησε να δώσει διέξοδο στα λιμνάζοντα νερά γύρω από τη Σπάρτη, γι'αυτό άνοιξε διώρυγα και διοχέτευσε τα νερά προς τη θάλασσα. Έτσι δημιουργήθηκε το ποτάμι, που πήρε το όνομα του, Ευρώτας. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Ευρώτας μετά από μια ατιμωτική ήττα από τους Αθηναίους, έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε και έτσι πήρε το όνομα του.

O Λακεδαίμονας ήταν ο τέταρτος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας. Ήταν γιος του Δία και της νύμφης Ταϋγέτης που για την τιμήσει έδωσε στο βουνό το όνομα της. Ήταν παντρεμένος με την Σπάρτη κόρη του Ευρώτα τον οποίο και διαδέχτηκε στον θρόνο . Από το όνομά του ονομάστηκε η περιοχή σε Λακεδαίμονα και οι κάτοικοι της Λακεδαιμονίους και θεωρείται γενάρχης τους, από αυτόν ονομάστηκε η πόλη Σπάρτη για να τιμήσει την γυναίκα του.

Ο Αμύκλας ήταν ο πέμπτος μυθικός βασιλιάς της Λακεδαίμονος. Ήταν γιος του Λακεδαίμονα και το διαδέχτηκε όταν πέθανε,. Όταν έγινε βασιλιάς έχτισε τις Αμύκλες και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του. Παντρεύτηκε την Διομήδη και έκανε μαζί της τρία παιδιά τον Υάκινθο, τον Άργαλο και τον Κυνόρτα. Τον διαδέχτηκε ο Άργαλος και αυτόν ο Κυνόρτας.

Ο Οίβαλος ήταν γιος του Κυνόρτα στην ελληνική μυθολογία ήταν ο όγδοος μυθικός βασιλιάς της Σπάρτης. Σύμφωνα με τις λακωνικές παραδόσεις, ο Οίβαλος ήταν πατέρας του Ικαρίου, της Άρνης και του Τυνδάρεω. Ακόμα, ο Ιπποκόων λέγεται ότι ήταν νόθος γιος του απο μια ερωμένη του.

Ο Ιπποκόων ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, νόθος γιος του Οίβαλου και της νύμφης Βατείας (ή της βασίλισσας Γοργοφόνης, και άρα νόμιμος, κατ' άλλη εκδοχή). Επομένως ο Ιπποκόων ήταν ετεροθαλής αδελφός του Ικαρίου και του Τυνδάρεω. Το όνομα «Ιπποκόων» σημαίνει «αυτός που καταλαβαίνει τους ίππους». Μεγαλύτερος στην ηλικία από τα αδέλφια του, ο Ιπποκόων, μόλις απεβίωσε ο πατέρας τους, τα έδιωξε από τη Σπάρτη και σφετερίσθηκε έτσι την εξουσία. Είχε ήδη τότε 12 γιούς, τους Ιπποκοωντίδες, που τον βοήθησαν στο άνομο αυτό έργο του. Γενικά, ο Ιπποκόωντας και οι γιοί του ήταν άνθρωποι βίαιοι και αδίστακτοι. Μετά από χρόνια, κίνησαν την οργή του Ηρακλή. Τότε ο Ηρακλής εισέβαλε στη Λακεδαίμονα, αλλά τραυματίσθηκε και υποχρεώθηκε να επιστρέψει στη βάση του. Αφού πέρασε λίγος καιρός, ο Ηρακλής συμμάχησε με τον Κηφέα και τους γιούς του, και επέστρεψε στη Λακωνία. Σε μάχη που επακολούθησε, ο Ιπποκόων και τα παιδιά του σκοτώθηκαν. Αμέσως μετά ο Ηρακλής αποκατέστησε τον Τυνδάρεω στον θρόνο του.
Αναφέρεται από τον Παυσανία (Γ΄ 15, 3) ότι στη Σπάρτη υπήρχε ιερό του Ηρακλέους με άγαλμα που παρίστανε τον ήρωα να κρατά όπλα, πράγμα που συμβόλιζε τον αγώνα του εναντίον του Ιπποκόωντας και υπέρ του Τυνδάρεω.

Ο Τυνδάρεως ήταν σύζυγος της Λήδας και ο πατέρας της Ελένης και της Κλυταιμνήστρας (η Λήδα γέννησε επίσης με τον Δία τους Διόσκουρους). Σύμφωνα με τον Ησίοδο, όταν κάποτε ο Τυνδάρεως θυσίασε στους θεούς παρέλειψε την Αφροδίτη, γι' αυτό και εκείνη έκανε τις θυγατέρες του άπιστες και επιπόλαιες γυναίκες. Εξάλλου, ο Τυνδάρεως συνδέεται και με τον κύκλο του Ηρακλή: Ο Ικάριος και ο Τυνδάρεως εκδιώχθηκαν από τον ετεροθαλή αδελφό τους Ιπποκόωντα, οπότε κατέφυγαν στην Πλευρώνα, στο ανάκτορο του Θεστίου, όπου παρέμειναν και τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τους γείτονες εχθρούς του. Αργότερα, ο Ηρακλής σκότωσε τον Ιπποκόωντα και τους γιούς του, και επανέφερε τον Τυνδάρεω στον θρόνο της Σπάρτης. Σε αυτή τη μάχη ο Ηρακλής έχασε τον αδελφό του, τον Ιφικλή.

Ο Μενέλαος ήταν αδελφός του Αγαμέμνονα και σύζυγος της Ωραίας Ελένης.  Κατά την κυρίαρχη εκδοχή ( Ιλιάδα ) ήταν γιος του Ατρέως και της Αερόπης, εγγονός του Πέλοπα και της Ιπποδάμειας.
Σύμφωνα με άλλη, μεταγενέστερη, εκδοχή, ο Μενέλαος και ο Αγαμέμνονας ήταν γιοί του Πλεισθένους και εγγονοί του Ατρέα, τους ανάθρεψε όμως ο παππούς τους. Σε κάποια περίσταση διώχθηκαν από τις Μυκήνες και κατέφυγαν στη Σπάρτη, όπου βασιλιάς ήταν ο Τυνδάρεως. Διαγωνιζόμενος εκεί με άλλους μνηστήρες, ο Μενέλαος πήρε ως σύζυγο την Ωραία Ελένη, κόρη του Τυνδάρεω. Μετά λοιπόν και τον θάνατο των Διοσκούρων, ο Τυνδάρεως έδωσε το βασίλειό του στον Μενέλαο και την Ελένη.
Από τον γάμο του Μενελάου και της Ελένης γεννήθηκαν η Ερμιόνη και ο Νικόστρατος. Μεταγενέστεροι συγγραφείς αναφέρουν ότι παιδιά τους ήταν και οι: Αιθιόλας, Θρόνιος, Μορράφιος, Πλεισθένης ο Νεότερος και η Μελίτη.

Σύμφωνα με το μύθο, ο Ορέστης παντρεύτηκε την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου και της Ωραίας Ελένης. Ήταν βασιλιάς του Άργους, των Μυκηνών και της Λακεδαίμονας. Σκοτώθηκε κατά την κάθοδο των Δωριέων, στην τελική μάχη που έγινε. Γιος του ήταν ο Τισαμενός.

O Τισαμενός ήταν ο τελευταίος μυθικός βασιλιάς της Λακεδαιμονίας και του Άργους.
Ήταν γιος του Ορέστη και της Ερμιόνης. Ο Τισαμενός έχασε το βασίλειο της Σπάρτης απο τον Αριστόδημο με δόλο και αμαχητί αφού από προδοσία αποσύρθηκε αρχικά στις Αμύκλες και μετά εκδιώχτηκε εντελώς από το βασίλειο του. Ο Τισαμενός κινήθηκε μαζί με τον λαό του στην Αχαΐα που ζούσαν Ίωνες και είχαν κοινή καταγωγή, εκεί έγινε δεκτός από τους κατοίκους και επιτράπηκε η κατοίκηση τους στις Ιωνικές πόλεις της Αχαΐας. Η συγκατοίκηση αυτή δεν κράτησε πολύ, οι Αχαιοί φοβούμενοι τον Τισαμενό μην καταλάβει τον θρόνο αποφάσισαν να τον διώξουν μαζί με τον λαό του , η διαμάχη αυτή οδήγησε σε πόλεμο τον οποίο νίκησαν οι Αχαιοί και Τισαμενός έχασε την ζωή του και τάφηκε στην Ελίκη. Αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στην Σπάρτη.

Ο Αριστόδημος ήταν απόγονος του Ηρακλή και εγγονός του Ύλλου. Ο Αριστόδημος συμμετείχε στην κάθοδο των Δωριέων μαζί με τους αδελφούς του Τήμενο, Κρεσεφόντη και τον Ιππότη, εκστράτευσαν απο την Δωρίδα κατά των Αχαιών, ο Τήμενος κατέλαβε την Αργολίδα, ο Κρεσεφόντης την Μεσσηνία και ο Αριστόδημος την Λακωνία, αμαχητί αφού περιόρισε τον Βασιλιά της Λακωνίας Τισαμενό στις Αμύκλες και αργότερα με την βοήθεια προδότη τον έδιωξε και τις κατέλαβε. Αργότερα μοίρασε την Λακωνία στους δυο δίδυμους γιους του καθιερώνοντας και την συμβασιλεία. Στον Ευρυσθένη έδωσε την περιοχή των Λιμνών και στον Προκλή την Πιτάνη, οι περιοχές αυτές αργότερα ήταν δύο από τις πέντε κόμες που αποτελούσαν το Σπαρτιάτικο βασίλειο.